Ik wilde eigenlijk een blog schrijven over hoe je van destructieve relaties naar een gezonde relatie gaat. Maar eerlijk? Daar kan ik boeken over vol schrijven. Het is geen rechte lijn, geen stappenplan. Het is een reis. Een terugkeer. Naar jezelf.
Als klein meisje was ik er al vroeg bij. Verliefd, verbonden, op zoek naar liefde. Verkering hier, kusjes daar, altijd iemand om me heen. Lief gevonden worden ging me makkelijk af. Maar wat ik toen nog niet wist, was dat ik mezelf al heel vroeg kwijtgeraakt was. Ik leerde hoe ik me moest aanpassen. Hoe ik leuk moest zijn. Hoe ik iemand kon worden waar een ander van zou houden.
Dat werd m’n overlevingsmechanisme. Mijn houvast. En dus was ik vanaf mijn zevende tot mijn 31e onafgebroken in een relatie. Uiteindelijk zelfs getrouwd, 17 jaar lang. Tot ik op was. Leeg. Niet meer mezelf. Mijn levenslust ergens onderweg kwijtgeraakt.
En toen… kwam hij. De man met de narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik gaf alles wat er nog van mij over was. Tot er niets meer was. Ik kwam letterlijk in bed terecht, depressief, op. En ik weet nog goed: ik wilde niet meer.
Maar iets in mij gaf niet op.
Twee jaar therapie later, verhuisd naar een andere stad, en met een Tinder-profiel dat me meer heeft geleerd dan ik ooit voor mogelijk hield, begon ik opnieuw. Single zijn voelde vreemd en bevrijdend tegelijk. Voor het eerst draaide het niet om de ander. Maar om mij. Wat heb ik eigenlijk nodig? Wat wil ik?
Ik dacht dat ik klaar was voor een gezonde relatie. Maar ik vond niemand leuk. Te gesloten. Te glad. Te veel ego. Te weinig gevoel. Te grote oren (ja echt), te foute vibe, te zachte uitstraling. Maar het lag niet aan hen.
Het lag aan mij.
Wat ik afwees in die ander, wees ik af in mezelf. Ik was emotioneel niet beschikbaar. Volledig in mijn hoofd. Mijn hart, mijn zachtheid, mijn vrouwelijke bedding — ik had er nauwelijks nog toegang toe. Ik werd getriggerd, sloeg dicht, en wees af. Projecteerde als een malle.
De spiegel was pijnlijk helder: ik was zélf nog niet echt thuis.
Dat inzicht kwam niet vanzelf. Ik had hulp nodig van een transformatie medium die me liet kijken naar de lagen eronder. Naar mijn patronen. Mijn hechtingspijn. Mijn angsten. En eerlijk: ik vond het niet leuk. Het was niet “licht en liefde”, het was rauw en echt.
In relaties kwam alles omhoog wat ik dacht geheeld te hebben. In m’n eentje had ik nergens last van. Maar met een ander? BAM. Bindingsangst. Verlatingsangst. Mezelf weggeven in de hoop er iets voor terug te krijgen. En als het niet kwam? Dan liep ik weg. Of ik maakte de ander de boosdoener. Hij was het probleem. Altijd.
Tot ik het mezelf durfde te vragen: Ben ik bereid om mezelf te kiezen, ook als dat betekent dat ik de ander kwijtraak?
Dat was het kantelpunt.
Liefde werd geen reddingsboei meer. Geen bewijs van mijn bestaansrecht. Geen troost voor mijn oude pijn. Liefde werd iets wat in mij ontstond, in de ruimte die ik leerde maken voor mezelf. Mijn waarheid. Mijn zachtheid. Mijn grenzen. Mijn vuur.
En toen… werd liefde helend.
Niet altijd makkelijk. Niet perfect. Maar eerlijk. Echt. Veilig én levendig tegelijk. Een bedding waarin ik mag zijn wie ik ben. En waarin ik de ander ook niet hoef te fixen of te pleasen.
Ik geloof niet in foute mannen, of foute vrouwen. Ik geloof in gekwetste mensen die elkaar ontmoeten in hun onbewuste pijn. En ik geloof dat je elkaar kunt optillen als je bereid bent om die pijn aan te kijken — eerst in jezelf.
Wanneer je jezelf onvoorwaardelijk durft te omarmen – met je triggers, je zachtheid, je kracht én je kwetsbaarheid – ontstaat er iets magisch. Je verbindt je vanuit je hart, niet vanuit je angst. Dan ben je niet zomaar partners. Dan ben je een team. In goede tijden én op dagen dat je zelf ook de weg kwijt bent.
Relaties zijn spiegels. Maar ze zijn ook poorten. Naar groei. Naar heling. Naar liefde die dieper gaat dan het verhaal.
