“Hoe meer traumaheling je doet, des te minder triggers je ervaart in je leven,” zei een van mijn teachers ooit. Dat klonk als muziek in mijn oren.
Ik weet nog, toen ik begon aan de opleiding voor transformatief coach, dat we in elke les, evaluatie en elk mentorgesprek over eigenaarschap spraken. Een van onze teachers noemde het steeds ‘ownership’. Ik hoor haar nog regelmatig in mijn oor, en eerlijk gezegd vond ik dat soms behoorlijk irritant. Ik dacht dat ik mijn eigenaarschap echt wel nam – of toch niet altijd? Want ik merkte dat ik regelmatig getriggerd raakte.
Ik leerde dat anderen mijn spiegel zijn. Als ik me irriteerde of pijn voelde, gaf ik daar vaak eerst de ander de schuld. Dat was nu eenmaal makkelijker. Maar al snel besefte ik dat die ander mij juist wees op een verborgen stuk pijn of emotie in mijzelf, iets dat ik nog niet had verwerkt. Wat kon ik boos of verdrietig worden om een opmerking van een ander!
Maar meestal raakte dat vooral aan een oude ervaring waarin ik me niet gehoord voelde of niet durfde uit te spreken. De ander veroordeelde ik, maar eigenlijk veroordeelde ik mezelf.
Eigenaarschap betekent niet dat je pijn vermijdt, maar dat je die onderzoekt en heelt. Dat je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen reacties en gedrag, die vaak voortkomen uit onverwerkte trauma’s. En dat je de ander dankbaar bent voor de spiegel die ze je voorhouden. Niet om boos te worden, maar om aan jezelf te werken.
Eigenaarschap vraagt moed en zelfliefde, maar het levert vrijheid op. Het is een proces dat ik elke dag opnieuw beoefen.
